Słońceeeeee!

wiesz wczo­raj wy­piłam dwie bu­tel­ki smut­ku, jedną za Ciebie, drugą za siebie, ale płynęły tyl­ko mo­je łzy, były ta­kie ciężkie, że wraz z tuszem nadziei spa­dały na podłogę Two­jego strachu, jest na niej te­raz og­romna czar­na pla­ma, dzi­wisz się dlacze­go nie można jej zmyć, przy­nosi Ci ona te­raz wątpli­wości co do kłam­stw, który­mi mnie kar­miłeś co dnia, czu­jesz, że wyg­rała praw­da, poz­nałam ją, a Ty nie wiesz jak wyb­rnąć, czym załatać dziury umysłu, który sam siebie oszu­kuje, bo nie wie co to praw­da, da­lej uważa, że kłam­stwo mniej bo­li i oka­lecza ciągle całego Ciebie.
Czar­na pla­ma zos­ta­nie na zaw­sze, nie po­może kłam­stwo, ani Two­ja ko­lej­na ucie­czka...

nienawidzę...