Ostatnio zaczynam myśleć......i może w końcu zaczne normalnie żyć...i nie chodzi mi o życie takie z dnia na dzień....bo takiego mam już dość życia......Na początku września myślałam sobie,że super że nowa klasa.....nowe życie,nowi znajomi i nowe perspektywy.Pomogą zapomnieć o tym co było,ale wczoraj,kiedy znowu próbowałam usiąść i coś nagryzdolić zdałam sobie sprawe że krycie sie za maską uśmiechu nie pomoże....wiem już że to był mój błąd.Ale czy ktoś by sie chwalił,tym co go spotkało?Nie wiem czemu...że mimo iz w klasie jest tyle osób z którymi mogę pogadać i pobyć,w której nie czuje sie sama,jestem samotna.Fakt,chciałam przecież żeby wszyscy traktowali mnie normalnie,a nie jak kogoś kogo spotkało "COŚ". Sama tego chciałam,bo nie lubie z siebie robić ofiary.Nie chce,nie umiem tak. I może chciałam zapomnieć teraz dopiero wiem że nie moge,nigdy mi sie nie uda,i te pięć miesięcy minęło jak tydzień,to nic sie tak na prawde nie zmieniło....może poza tym że mniej płynie łez.I teraz już nie chce zapomnieć...chce znależć kogoś,komu moge powiedzieć co tak na prawde skrywam...bo nie mam już siły sie z tym kryć.A może łatwiej znaleźć kogoś,kto zrobi to za mnie,bo sama nie znajde tyle siły,tyle odwagi?Wiem,beznadziejny pomysł.Ale mam przynajmniej pewność że traktują mnie normalnie.....Ostatnio Karola do mnie.....że zrobiłam taką mine jak bym miała na pogrzeb iść....i zawiesiła głos...zapomniała sie....a ja dalej ciągnełam rozmowe,ale już na inny temat,bo wie że nie chciałaby ze mną o tym rozmawiać,a ja jej nie chce sie narzucać ze swoimi problemami...bo chyba nie umiałaby ze mną porozmawiać....z resztą ciężko jest nie mieć nikogo komu mogłoby sie o tym powiedzieć a kto w 100% by zrozumiał.....nie ma nikogo takiego.....W ogóle wszystko sie mieniło....ci którzy mnie znali,unikaja mojego wzroku,nie wszyscy...ale większość.Pisząc ten tekst chce chociaż w pewnym stopniu pokazać jaka jestem,co myśle i co czuje.................Koniec