Deszcz niepewności...

Kończę szkołę... Trzecią w swoim życiu.

Ostatnio dopada mnie dziwne uczucie niepewności związane z tym, co będzie dalej.

Nie boję się o pracę, dalsze wykształcenie tylko o to, gdzie mnie to wszystko zaprowadzi.

Chciałabym wreszcie poczuć pełnię szczęścia, spokój, którego nie miałam od dawna.

Szkoła napędzała mi życie, wszystko kręciło się wokół niej, przyjaciele, znajomi, nawet ta zasmarkana moja pierwsza miłość, którą codziennie widywałam.

Boję się konsekwencji tego naszego rozstania.

W piątek zakończenie roku.

Mam świadomość tego, że niektóre znajomości się rozejdą, może niektóre zostaną. Czuję, że wreszcie zakończy się etap rozpamiętywania, chociaż nie wiem sama, czy chcę zapomnieć.

Przez cztery lata nauki wydarzyło się tak wiele.

Milion razy wracałam do poprzednich rozdziałów swojej historii, nie mogłam przejść dalej, jakby zatrzymała się w miejscu i żyła w pierdolonym letargu.

Chciałabym, aby pewien rozdział w moim życiu zakończył się bezpowrotnie. Żebym nie musiała zmagać się z tym uczuciem pustki i świadomością tego, że... właściwie sama nie wiem. Takie to wszystko zagmatwane.

Zawiodłam się na ludziach tyle razy. Tyle razy dostałam po tyłku, a jednak nie nauczyłam się niczego. Tyle razy chciałam zapomnieć o przeszłości i o dręczącym rozczarowaniu, a jednak nie umiałam. Może separacja da swoje skutki. Zawsze w końcu byłam dobra w  wypieraniu niewygodnych faktów z umysłu, kiedy tylko ktoś dał mi szansę na ucieczkę.

Zakończenie szkoły jest moją ucieczką od wszystkiego.

Mam nadzieje, że wszystko potoczy się tak, jak zaplanowałam....