i w końcu upragniony przez wiele osób piątek. Zaczynamy kolejny weekend. A ja znów siedzę sama w domu, nie mając do kogo pójść. Każdy jest zajęty. Tak głębiej zastanawiając się nad tym wszystkim, co wydarzyło się wraz z nowym rokiem szkolnym to mogę stwierdzić, że moje życie zmieniło się o 180°.  Coś się skończyło, coś innego znów się zaczęło. Ale czy aby na pewno wszystko zmieniło się na lepsze? Czy dobrze robię zagłębiając się w tym całym syfie? Nie mam tej pieprzonej pewności, ze wszystko co teraz robię, nie odbije się na mnie, za parę, paręnaście lat. W sumie to brakuje mi Ciebie tutaj, trochę bardzo. Wiem, że jeden mój telefon i byłbyś tutaj, obok mnie, ale czy znów chcę zaczynać to znów od początku? Znów dawać te pieprzone nadzieje? Nie, nie chce tego. Nie wyszło nam, taki ciąg życia. Widocznie nie byliśmy sobie pisani, bynajmniej Ty mi. Chociaż kto wie, że za kilka lat znów się nie spotkamy. W sumie to chciałam Ci podziękować, za dwa lata. Przeprosić, za moje zachowanie czasem, za trud, bo wiem, że nie łatwo się ze mną żyje. Zaczęłam żyć od nowa, na nowo. Zmieniłam się, bardzo. Już nie jestem taka jak kiedyś, nie ma już starej Karoliny. Na to nasuwa mi się kolejne pytanie, czy zmieniłam się na lepsze, czy jednak na gorsze? Wzięłam życie w swoje ręce, już nie żyje pod niczyim dyktandem. Życie mam jedno i chce je przeżyć jak najlepiej potrafię.