Po połud­niu pos­ta­nowiłam się przejść. Szłam uli­cami mo­jego mias­ta pat­rząc na za­biega­nych ludzi. Ktoś biegł do pra­cy, do­mu, na po­ciąg. Nikt nie pat­rzył na mnie... to dob­rze. Wyglądałam ok­ropnie. Pod­krążone oczy z bra­ku snu, roz­ma­zany ma­kijaż po całym dniu, wyg­niecione już spod­nie i przy­legający do ciała top. Włosy puszczo­ne lu­zem po­wodując to­tal­ny nieład na głowie oraz uśmiech na twarzy. Chwi­la! Ja­ki uśmiech?! Prze­cież już daw­no zszedł on z mo­jej twarzy dając miej­sce cze­muś co po­kazu­je "Jest świet­nie.", "Dam so­bie radę, jak zaw­sze.", "Ja, smut­na? Prze­widziało Ci się.". Weszłam do pier­wsze­go lep­sze­go skle­pu ku­pując ja­kiś napój ener­ge­tyzujący i poszłam usiąść na jakąś ławkę w par­ku. Po­pijałam ten napój i czuła og­romny ból. Nie wie­działam od cze­go. Zu­pełnie jak­by ta­ki... wewnętrzny. Ale nie że bo­lały mnie brzuch czy coś... to było zu­pełnie tak jak­by ser­ce uderzało z całej siły o żeb­ra a od­dech po­woli za­nikał. Co go spo­wodo­wało? A tak! Już wiem. To On. Był tam. Zu­pełnie jak­by nig­dy nic. No tak... bo ni­by jest ok. On zacho­wuje się jak­by nic się nie stało... ale ja tak nie umiem. To na­dal bo­li. Za każdym ra­zem ja­kiś po­jedyn­cze zda­nia, słowa... a gdzie te długie roz­mo­wy, spa­cery? Dlacze­go nie umiałam iść według dro­gow­skazów życia i pójść złą drogą? Cze­mu nie posłuchałam się nau­czy­ciela? No tak.... zaw­sze zbun­to­wana...