CZARNO. CZARNO.

Mieliśmy jeszcze to powtórzyć, pamiętasz? Mieliśmy tyle planów, teraz bez nich jest tak pusto. Wszystko ma mniej barw. Jeden niezapomniany dzień. Powinieneś tu być. Miałeś tu być, ciągle oszukuję siebie dla świętego spokoju. Nikt tego już nie widzi. Powinnam wpaść w rutynę, ale nie potrafię, a może jednak? Tyle planów spalonych, pytań bez odpowiedzi. Znalazłam wiele zastępczych zadań, ale nie potrafię usiąść na tyłku i się za nie zabrać. Nie mogę się zmobilizować, zazwyczaj mi w tym nie pomagałeś, a patrzyłeś i zabierałeś mnie do siebie i rozmawialiśmy o bzdurach. Lipne zwolnienia ze szkoły podpisywałeś Ty, w tajemnicy przed innymi. Pomimo, że się złościłeś często na nas, to wiem, że byłam dla ciebie jedyną, kochaną, małą, rudą małką. Daj mi siłę. Pomóż mi, proszę, wiem, że Ciebie tu nie ma, nie wierzyłeś w ten bulshit, ale spróbuj to obalić i proszę, pomóź mi. Uczucie, gdy coś najpewniejszego co masz odchodzi. Cały ten powalony układ, który tworzyliśmy teraz leży na biurku. Nie skończysz go. Ja też nie. Nikt tego nie zrobi. Chcieli wyrzucić Twoje koszule. Nie pozwoliłam im. Nie wszystkie. Zostawiłam kilka. Twoje niedokończone papierosy, w połowie zużyte perfumy i maszynka do golenia. Czy powinnam może zapomnieć. Wyrzucić wspomnienia do puszki i czasami z nich się śmiać. Nie byłam na cmentarzu. Nie miałam czasu.. odwagi by spojżeć. Nie mam jej dalej. Ciągle odwracam uwagę od tamtych wydarzeń.

20 Styczeń 2013 Krzysztof Fryauf umiera.

Wraz z nim moje plany.