witaj w rzeźni .

Nie czuje się dobrze patrząc na  to wszystko ,  buduję moją pewność od nowa .

Przekreśliłam człowieka, znowu to zrobiłam, chociaż wiem, że nie mogę więcej powiedzieć bynajmniej tu .

Męczy mnie dziś wszystko co nie mówi tak mądrze jak Eldo , mam bardzo spokojne dni, jak na mój wewnętrzny niepokój. Może zaprzeczam sobie, może żyję jako chodzący kontrast, nie wnikaj. Przesiąkłam kokosowymi  kadzidełkami, zaraz pożyję cudzymi problemami, odłączę się od siebie, potem wrócę i nic nie zrobię z jednością. Boję się swojego podejścia, moich rewolucji na każdym tle. Na razie się kłócę, mam w sobie tyle awantur, nie żałuję że już nie lubię milczeć. Bardzo chce mi się płakać na samą myśl, że nie umiem -nie pokonam moich odległości bez słów, bez myśli, aż do mojego serca . Przecież jestem coś winna, chociażby przytomność. Ostatnio nie zabieram jej wcale, biorę tylko głosy, które nie powinny mi towarzyszyć .   Wy to nazywacie niebem, a ja eksplozją uczuć. Niech to znowu będzie ścieżka dwóch ludzi .. niech nadal ten przyziemny milczy nad drugim i rozumie tak wiele w zupełnej ciszy.  Mam głodne serce na swój sposób. Karmie się  kadzidełkami  i myślami, tak śmiesznie intrygującymi. Pytam często, czemu nic tak trwale nie odchodzi z pamięci, czemu mam wyczulone zmysły. Wiecie, minęłam dziś człowieka, wobec którego obojętność nie istnieje. Dziś nie chciałam mieć na myśli mojego dawnego przywiązania. Jesteś chodzącym sentymentem, który nauczył mnie nie czuć. Umiem egoizm na wyrywki, szkoda, że powoli sama obdarowuje nim siebie, chociaż to zaprzecza definicji egoizmu. Nie krztuszę się, już nigdy człowiekiem, uczuciem, nigdy tak mocno i tak samo.