Zimno.

Ja już nie wierzę w lepszy świat. Nie wierzę, że kiedykolwiek się ułoży, bo będzie tak jak jest teraz, a nawet i gorzej. Jestem sama i to najbardziej mnie dobija. Niby otacza mnie tłum ludzi, którzy na chama chcą wprowadzić się w moje życie, ale ja ciągle jestem niedostępna. Nieosiągalna. Nieobecna. Nie mam wpływu na wszystko co się obok mnie dzieje. A może nawet i nie chcę mieć na to wpływu. Mam ochotę po prostu się odciąć, zaszyć pod grubą wartswą ziemi, piachu, czegokolwiek, byleby tylko mieć ten cholerny spokój, którego jakoś ciągle mi brakuje. Ciągle słyszę tylko hałas w mej głowie, mam niespokojne myśli, których w żaden sposób nie da się poukładać w jedną całość. To cholernie irytujące, ale co ja robię w kierunku, żeby było lepiej? Nic. Może tak mi jest dobrze? Może tak sobie wymarzyłam i chcę z tym żyć, tylko nie jestem szczęśliwa i chyba nigdy nie chcę zaznać tego uczucia, bo co i rusz szukam nowych problemów, co by ich mi było mało, beznadziejnie. Nie wiem dlaczego ludzie mają mnie za życzliwą, uprzejmą, promienną dziewczynę, skoro tak naprawdę mam nieziemsko czarną duszę. Jestem dobra na pokaz, żeby potem nikt się mnie nie czepiał, a tak naprawdę to gdybym mogła zgoliłabym się na łyso, nosiła luźne, podarte spodnie i w dupie miała cały ten otaczający mnie świat, bo i po co przejmować się ludźmi i ich zdaniem? Ale tego nie robię, udaję posłuszną, choć w głebi duszy życzę wszystkim, żeby sami pocałowali sie w dupę i włożyli sobie lufę do ust. Może to przez wiek? Za rok mam być prawnie dorosła, a dalej zachowuję się jak dzieciak, tylko może już jakoś odwidziało mi się być dorosłą? Chciałabym być z powrotem tą małą, uśmiechniętą 6 - letnią dziewczynką, której jakoś nikt nie mówił, że tatuś jest alkoholikiem, że mamusia płacze przez niego po nocach, zapełniali tylko mi życie zabawkami, wyjazdami, żebym tylko przypadkiem się nie dowiedziała. Ludzie są naiwni i głupi. Mam dość tajemnic, stałego milczenia i unikania niewygodnych tematów. Zacznijcie w końcu mówić mi prawdę, niewiadomo jak miałaby być ona bolesna, niech będzie, ale niech to będzie prawda. To prawda, że ja też kłamałam i też udawałam kogoś kim tak naprawdę nie jestem, ale to minęło. Jakoś przeszła mi zabawa w słodką dziewczynkę. Dosyć życia w ciągłym kłamstwie. 

https://www.youtube.com/watch?v=eTyQj2X-zk0