Wieje wiatr ale tylko na dworze.

No to ruszamy. Na bilecie pojawiły się jakieś dziwne liczby- to jakiś znak, pewnego rodzaju przeznaczenie.? "Ja idę tam do nich." Te wszystkie mokre, spocone ciała ocierające się o siebie. Duszno mi się robi. Najchętniej bym wysiadła. Raz lecę do przodu, raz do tyłu. Ręka mi odpada. Bezczelnie naciskam na plecy jakiegoś dziadka, który pcha się na mnie. Uf... wreszcie złapałam oddech. Wręczycka. Widzę dojrzałe owoce, zielone drzewa, pokryte kroplami deszczu. Jesteśmy same, wolne. Czereśnie- każda jest inna- czarna, czerwona, bordowa. Cóż za piękne barwy. A jak smakują mmm. Jesteśmy w buddyjskiej chatce. Grill hm... czym my rozpalimy grill, może ocet, bez węgla. Urojone kiełbaski bardzo smaczne. Tyle tu tego jest. Nie wiem, za, co się zabrać. Czereśnie, orzeszki, chrupki, paluszki, żelki, czekolada, landrynki, kanapka ze szczypiorkiem. Czuje jak mi to wszystko wiruje w brzuchu. Robi taką zgrabną rundkę w okół mojego żołądka. Milutko. Cóż za aromat unosi się w chatce. Chyba wszystkim uderzył do głowy. Troszkę mnie nauczyłaś, doświadczyłaś. Ale to nie pomaga. Jeszcze bardziej przeraża. Nie będę wiedziała jak się do tego zabrać, jak się ustawić, jak uchwycić. Może stres minie z czasem. "Ja mam trzy migdały. A ja mam najmniej, jestem tego pewna." Oj... się zaczęło i niech jak najszybciej się skończy. W koło nas jakieś dziwne odgłosy, ktoś się skrada, ktoś chodzi, ktoś nas obserwuje. Eh... nie straszcie mnie. Schowajmy się w szopie. Wracamy. W drodze znowu, pośród tego raju. Czar prysnął. Autobus na horyzoncie. Biegniemy. Prawie go mamy. Czerwone światła, ee... co tam. Pip-pip, on zniwelował nasz zacny plan. Czekamy. 15.34 następny.

Ty się chyba minąłeś z powołaniem, lepiej zostań księdzem.

Wieje wiatr, ale tylko na dworze.