Anielsko nie jest.

Źle mi z Tobą, Tobą, Tobą, Tobą i Tobą. Źle mi z samą sobą.
Przeraża mnie to. Przeraża mnie pustka w sercu.
I obojętność. Zobojętnienie na wszystko.
Brak chęci do życia. Czegokolwiek.

Ja mowiłam, że jestem meteopatą?
To chyba jest źle, bo zamiast skakać z wiosennej radości,
czuję, żę wewnątrz jest ulewa i burza. Na przemian.

Nie wiem, co dalej zrobić z życiem.
Nie widzę w nim sensu.
Żadnego.

Przerażają mnie warunki dokoła.
I to, że jestem tak bardzo niekompatybilna. Niezgodna.

I ta przerażająca chęć dostosowania się. Do wszystkich i do wszystkiego.
Tylko, że jest problem - nie potrafię robić wbrew sobie.

Jest mi przykro, że to, co daję, nigdy nie wraca do mnie.
Już nie chodzi o sprawiedliwość, bo jej nie ma i nigdy nie było.
No, ale zgodnie z przydziałem wesług zasług? Im więcej robisz, tym więcej masz.
I nie mówię o pieniądzach. Bez ludzi, aby spędzać z nimi czas wydając te pieniądze, to wszystko jest gunwo warte.

Tylko, że na palcach można policzyć, komu zależy.
Wiem, że każdy ma własne życie.
Ale jeżeli ja jestem w stanie swoje poświęcić innym,
to nie dlatego, że ja swojego nie mam.
To właśnie inni są tym życiem.
Czuję się zagubiona.
Boję się.

Dlaczego kierowca autubusu słucha przeróbki "ona tanczy dla mnie" w wersji damskiej?
Przecież tego się nie da słuchać.

Ale miło, że chociaż wpuścił tego Pana, co biegł.
To miłe. 

Lubię miłe gesty. 
Lubię uśmiech.
Miłe słowa.

To daje radość.
Szkoda, że tak rzadko.