42

Zdjęcie stare, gówniane i pierwsze z brzegu. Nie jestem fotogeniczna, więc nawet się nie fotografuję. Ba, i tak nie mam czym. Boże, jak dawno mnie tu nie było... Może to i lepiej? Ogółem ciężko mi tu cokolwiek pisać. Jak to opisał ktoś mądry w swoim komiksie, tak bardzo skupiamy się na poszukiwaniu szczęścia, że zapominamy, że wena powstaje jedynie w czasach żalu. Nie wiem, naprawdę nie wiem. Utknęłam w dziwnej, aspołecznej pustce. Z jednej strony chcę być sama, z drugiej cierpię, kiedy nikt nie okazuje mi zainteresowania, chcę być wśród ludzi jednocześnie ich nienawidząc. Nie potrafię pisać tak jak kiedyś, mój słownik topnieje, a tymczasem brzuch robi się coraz bardziej płaski. Nie wierzę, że zrobię cokolwiek wyjątkowego. Zaczęłam natomiast wierzyć, że z każdym dniem przestaję być wyjątkowa i widzę, że tak naprawdę nigdy wyjątkowa nie byłam.