Artystka.

Wspaniały dzień życia. Niedocenionego. Wspaniałego. Jednoznacznego. 

Czemu taka ślepa jesteś? Co zasłania Ci oczy? Kto porwał Ci duszę? Przecież wiesz kim jesteś. Ale co? Wstydzisz się tego? Duszy swej szukasz artystko - artystko swego życia. Lecz jak możesz tworzyć, skoro odebrano Ci narzędzia? Jak możesz tworzyć, skoro... Skoro nie jesteś królową? Twoja kraina staje się koszmarem, lecz jednocześnie jest twym snem, snem, w którym jesteś bezpieczna. Bezpieczna, ale może tylko w złudzeniu? Złudzeniem zagubienia. Może kryjesz coś dekadenckiego w sobie? A może nie - może jesteś stworzeniem codzienności. Masz taką moc i nie wiesz jak jej używać. Gdzie Twoja władza? Zniknęła. Upadła. A może Ty jesteś zagubioną władczynią w otchłanii swej chaotycznej krainy? Twierdzisz, że jesteś zagubiona, lecz zapewne przerasta Cię Twoje wnętrze. Nieokreślona wspaniałość niebędąca ideałem. Cóż za irionia życia. I nie wiesz ile w sobie masz energii. Nie wiesz. Ale zaczynasz to widzieć. Lecz jeszcze musisz zrozumieć, zrozumieć co tworzysz. Duszę masz na wyciągnięcie dłoni, narzędzia w zasięgu wzroku. Lecz znowu nie wiesz. 

Czemu?