W dziwnie przyspieszonym tempie i jakby trybie nagłym dojrzewam do podejmowania decyzji, o których rozważaniu nawet kiedyś nie śniłam. Głowa wypełnia się szybko dojrzewającymi zalążkami, ziarenkami, kiełkami pomysłów; potencjalnych zmian i drobnych inicjatyw, które jeszcze niedawno nie miałyby racji bytu.

I podoba mi się to. Podoba mi się, że zaczynam myśleć o sobie i żyć coraz bardziej tylko dla siebie. I że przymierzam nowe definicje swojego ja. Że niezauważalnie, gdzieś między snem a jawą, mijającymi z pozoru bezsnesownie godzinami, dniami i tygodniami udało mi się nagle zmienić swój sposób patrzenia na siebie i swoje otoczenie. Że coraz częściej pryłapuję się na porzucaniu wartości i zwyczajów starego 'ja', rozumiejąc, że zbyt długo trzymałam się ich kurczowo, a zupełnie bezmyślnie. Nie widząc, że je przerosłam. Że dawno straciły aktualność. Że kreśląc w głowie autoportret z przyzwyczajenia od dawna odwołyłałam się się do starych formułek i etykiet, nie wkładając żadnego wysiłku w przemyślenie, czy aby na pewno mają jeszcze jakieś znaczenie.

Wyłamuję się ze struktur, które sama dla siebie stworzyłam. I to jest zaskakująco, cholernie orzeźwiające.