czytam stare wpisy. to duży błąd.

1) jaka ja była głupia. cholernie. niewyobrażalnie wręcz. (nadal jestem) i naiwna.

Ile ze mną wytrzymasz? Czy do końca życia? Co za bullshit. Taka wielka miłość, największa jaką mogłam sobie wyobrazić a się skończyła. Od tak. Nawet za bardzo nie zabolało. Nawet nie została żadna blizna (była w ogóle jakaś rana?). To wszystko co teraz czytam brzmi jak jedno wielkie kłamstwo. Że też było tak pięknie a zrobiło się tak zwyczajnie. Piękna bajka, która skończyła się jak przeciętny serial.
2) nic się nie zmienia. kurczę, naprawdę. wciąż jestem taka sama. Niczego się nie nauczyłam. NICZEGO. a błędow popełnilam 2 miliony. nauki z tego żadnej.
dwa bieguny. albo się boję do kogokolwiek zbliżyć albo kocham kogoś jak pojebana. czy to jest normalne? wątpię. ostatnie dni są takie że przemieszczam się z jednego bieguna na drugi. Niebezpieczne podróże w środku głowy.
3) jak zwykle nie wiem co robić. jak żyć. jak za dużo myślę nachodzi mnie milion wątpliwości. Wciąż te same lęki. Od lat. Cały czas to samo. Że nie powinnam wierzyć. Nie powinnam ufać. Bo jak już zaczynam to na całego, bezkrytycznie, bezwarunkowo. to chyba jakieś niezdrowe zachowania.

Wszystko wydaje mi się surrealistyczne. Ludzie bywają szczęśliwi. Dlaczego ja nie mogę? Sytuacja w której jestem szczesliwa wydaje mi się być nienaturalna dlatego wtedy staję sie podejrzliwa.
Jakie to wszystko chore.
Dobry Boże, sprowadź na mnie równowagę psychiczną.