tak mało mnie we mnie jest..

Są takie osoby, o których wiesz, po prostu masz przeczucie, że zostaną z tobą na zawsze. Czasem znikają na jakiś czas, ale więź pozostaje i wraca się do siebie, jakby nigdy nic się nie zdarzyło, jakby czas stanął w miejscu. Zaczynasz rozmawiać i czujesz, jakbyście się widzieli wczoraj.

Zaczęło się wszystko układać. Układać w mojej głowie. W końcu mam plany i cel. Wiem co zrobię za miesiąc, gdzie będę za dwa. Nowe miejsce, nowi ludzie dobrze mi zrobią. Jedynę co chciałabym zmienić to siebie. Moje myśli, moje za dobre uczynki, nastawienie do ludzi. Takich skurwiałych istot, które też przecież z jakiegoś powodu są takie a nie inne. Najlepiej dało by się każdemu po mordzie i nic nie myślało, nie czuło. Tak wielkiej nienawiści i obrzydzenia, a zwłaszcza niezrozumienia.  Na każdą krzywdę przychodzi mi tylko jedno słowo do ust: dlaczego?