Czasami po prostu jest źle

Dobrze wiedziała, że to będzie ich ostanie spotkanie. Czuła to od samego rana, zaraz jak się przebudziła, wiedziała, że będzie to dzień w którym ostatni raz spojrzy w jego oczy i nie będzie już nic więcej... Przeczucie? Być może, dodatkowo potwierdzone faktami. Ostatnio nie układało się między nimi, ich rozmowy były "puste", wiadomości bez większego sensu, nie spotykali się już tak często jak kiedyś. Wstała, a raczej z trudem zwlekła się z łóżka. Stanęła przed lustrem, jej twarz nie mówiła, że w środku, w jej duszy, kipi od emocji. Założyła dżinsy i luźną koszulkę, włosy upięła w kok. Śniadanie, poranna toaleta i do szkoły. Lekcje ciągnęły się w nieskończoność. Wreszcie ostatnia godzina lekcyjna, ostatnie kilka minut i wszystko się wyjaśni, a raczej... zakończy. Czekał na nią tuż za rogiem szkoły. Stał tyłem, kiedy podeszła do niego, dotknęła lekko jego ramienia, a jego ciało zadrżało. Szybko cofnęła dłoń i ukryła ją w kieszeni spodni.
Poszli w ich ulubione miejsce, gdzie nikt nie będzie im przeszkadzał. Mimo jesieni, mimo że rośliny umierają krajobraz był bajkowy. Mieszanina różnych kolorów, od zielonego do brązowego. Może otoczenie powinno być bardziej ponure, tak żeby pasowało do tego co nastąpi za chwilę. Nikt nie chciał rozpocząć rozmowy, stali oddaleni od siebie, a przecież byli tak blisko siebie. Tylko, że to było kiedyś.
Ona nieśmiało spojrzała na niego. Stał zgarbiony, jakby się skurczył. Jego oczy spoglądały gdzieś daleko, jego wzrok był taki nieobecny. Nadal był dla niej ideałem, pomimo kilku wad i małej plamy na koszuli, jej ulubionej zresztą. Nie, one nie może zacząć, nie da rady, spuściła głowę.
Wrócił do rzeczywistości, wzrokiem chciał ogarnąć całe jej ciało. Czy ona wiedziała, że w koku najbardziej mu się podobała? Pewnie zapomniał jej o tym powiedzieć. Czy wiedziała, że w jej oczach był cały jego świat? Raczej tak. Czy była świadoma tego, że nigdy nikogo tak bardzo nie kochał? Chyba nie.
-Gabrysia? - wypowiedział jej imię prawie niesłyszalnym głosem
-Tak? - odparła niepewnie, przecież zaraz nie będzie już nic, zostanie tylko pustka i blizna na sercu
-Gabi, co się z nami stało? To wszystko nie tak miało być. Przecież rozumieliśmy się bez słów, byliśmy dla siebie wszystkim... Przepraszam - nie potrafił wyrazić słowami tego co krążyło w jego myślach
-Piotrek, nie wiem. Nie mam pojęcia. Coś się wypaliło...
Zamilkli i tylko spoglądali sobie w oczy. Nie musieli wypowiadać słów, każdy z nich wiedział, że są one nie potrzebne, bardzo dobrze wiedzieli, byli świadomi, że to koniec.
-Piotrek? Piotrek, czy mogę coś zrobić? - bała się, że nie zgodzi się na to
- Kochanie co tylko chcesz - uśmiechnął się lekko, nie powinien już tak do niej mówić
Zbliżyła się do niego i delikatnie objęła go rękoma, jego ciało znów zadrżało, tak jak wtedy, kiedy przytulili się po raz pierwszy. W jej brzuchu pojawiły się motyle, lecz czy to możliwe? Skoro za chwilę nie mieli już istnieć razem? Powoli zbliżył usta do jej twarzy, tak żeby jej nie przestraszyć. Złożył delikatny pocałunek na ustach ukochanej. Nagle czar prysł, odsunęli się od siebie. Ostatnie spojrzenie. Ostatni moment, żeby coś zmienić. Nikt nie miał  odwagi, powiedzieć tego co tak naprawdę czuje. Odwrócili się i każde z nich poszło w swoją stronę, a z nieba zaczęły spadać pierwsze krople deszczu... /m