Przecież wolno nam marzyć...

-Poczekaj, nie odchodź nigdzie, zostań tutaj. Zostań ze mną - próbował ją namówić, lecz bezskutecznie.
-Zostaw mnie, nie chcę z nikim rozmawiać, daj mi trochę przestrzeni i puść moją dłoń! - krzyczała, była zła na wszystkich, a nawet na niego, mimo że nic nie zrobił.
-Kochanie, nie zostawię Ciebie. Nie puszczę Twojej dłoni, mimo że żądasz, abym to zrobił. Zawsze będę przy Tobie,czy tego chcesz czy nie! Kiedy będziesz się uśmiechać bez powodu, kiedy będziesz milczeć, kiedy będziesz krzyczeć, ale też wtedy kiedy Twój pokój będzie tonął w chusteczkach, bo akurat będziesz chora. Będę przy Tobie o każdej porze, rano kiedy Ty będziesz nieumalowana i jeszcze w piżamach, a ja przyjdę do Ciebie ze śniadaniem, kiedy będziesz okropnie wyglądać w swoich rozciągniętych i starych dresach, kiedy założysz na siebie najlepszą sukienkę, wieczorem, gdy w moich ramionach będziesz zasypiać. Będę gdy inni pójdą... Jeśli nie otworzysz mi drzwi, ja poczekam na schodach. Będę tak blisko Ciebie jak tylko się da. Nie zostawię Cię teraz, nie zostawię Cię nigdy- rozumiesz? A wiesz dlaczego? Bo Cię kocham...
- Przepraszam
- Nie przepraszaj, tylko pocałuj swojego księcia - powiedział patrząc prosto w jej zapuchnięte od płaczu oczy.