Są tacy , którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali , zawiedli sie i nie chcą już nikogo kochac, nikomu służyc , nikomu pomagac. Taka samotnosc jest straszna , bo człowiek uciekając od miłości , ucieka od samego życia . Zamyka się w sobie.

Kochac to także umiec się rostac. Umiec pozwolic komuś odejsc, nawet jeśli darzy sie go wielkim uczuciem. Miłosc jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie , jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęście, czasem wbrew własnemu.

Jest taka miłośc, która nie umiera , choc zakochani os siebie odejdą.

Między mężczyzną a kobietą przyjaźń nie jest możliwa. Namiętnośc, wrogośc, uwielbienie , miłosc - tak, lecz nie przyjaźń.

Nie mów nic. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

Żadna wielka miłośc nie umiera do końca. Możemy strzelac do niej z pistoletu lub zamykac w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza - wie, jak przezyc.

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zamkniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

Miłośc która jest gotowa oddac życie, nie zginie.

Prawdziwa miłośc zaczyna się tam, gdzie niczego już nie oczekuje.

Miłosc jest to jakieś nie wiadomo co , przychodzące nie wiadomo skąd i nie wiadomo jak, i sprawiające ból nie wiadomo dlaczego.

Ani różnica poglądów , ani różnica wieku, nic w ogóle nie może byc powodem zerwania wielkiej miłości. Nic prócz jej braku.