B.

'Drogi B. ,

Przez całe moje życie bałam się dwóch rzeczy  ciemności i starości. Z tym pierwszym miałam styczność niemal codziennie, gdy zasypiałam w zimnym łóżku, przekręcając się z boku na bok, gdy marzyłam o wschodzącym słońcu. Gdy pogrążonymi w mroku ulicami, otulona jedynie własnymi ramionami, wracałam do domu, błagając o śmierć. I może się teraz śmiejesz, kręcisz z pogardą głową, może drzesz ten papier na strzępy, gniotąc w palcach  to nieważne. Gdzieś pomiędzy strachem przeplatała się absurdalna samotność, która w postaci otaczających mnie ludzi ryła ślady na mojej skórze. Nie wiem, czy ktoś wcześniej odważył się zdefiniować słowo samotność, ale pojęcie, które krąży po świecie i które wpaja się małym dzieciom, namawiając, aby szukały przyjaciół, jest bardziej błędne niż można sobie to wyobrazić. Czasami chcę wierzyć, że samotność mamy we krwi, że to wcale nie była moja wina.

Zapewne zatrzymałeś się kiedyś i pomyślałeś, jak wiele rzeczy żałujesz. Jak wiele chciałbyś zmienić, wymazać i dopisać. Teraz już wiem - można uwierzyć w swoje błędy i czekać, aż ziemia rozstąpi się, pochłaniając nas do reszty, albo ruszyć na przód, wierząc w przeznaczenie. Bywa, że inni wybierają za nas, że obca ręka popycha nas, budzi w nocy i dręczy. Że poddajemy się, obcując ze smutnymi twarzami, bo przestajemy wierzyć w szczęście. Ty nie trać nadziei, B, proszę Cię, nie trać nadziei i nie pozwól komukolwiek się zmienić.'

sama, a miało być inaczej. Prawda?

jedyne co mi zostaje, to usiąść z malinową herbatą i wspominać.