Tochę na rozmyślanie mnie wzięło. Tak się zastanawiam, co by było gdyby, gdybyśmy... Nie. Może inaczej. Przez długi czas nie pozwałam sobie na dopuszczenie żadnego faceta na tyle blisko, aby mógł wiedzieć, co dzieje się w mojej głowie, sercu. No, chyba że dobrego kumpla, ale to też inna sprawa. W sumie czasem sama zaczynam myśleć, że nie czuję nic, zupełnie. To przerażające wrażenie nie pozwala mi oczyścić umysłu. Siedzę, palę papierosa i myślę. Tylko po jaką cholerę? I tak nic z tym nie zrobię, nie wiem nawet, czy chcę. Ale przypominając sobie miłe chwile, które jednak miały miejsce w moim życiu, mogę śmiało stwierdzić, że jakieś tam uczucia dają szczęście, które jest nam potrzebne... Potrzebne do codziennego życia, w którym musimy stawać twarzą w twarz i trudnościami, problemami i pieprzoną rzeczywistościa. Szczęście jest pewnego rodzaju odskocznią, a osoba dająca nam to poczucie jest schronieniem, gdy coś pójdzie nie tak, nie będziemy mieć siły na nic, czy chociażby skończą nam się fajki. Jednak nie mogę ograniczać tego jedynie do złych stron życia, przecież z kimś takim możemy dzielić się każdym najmniejszym i największym sukcesem. Zresztą, co ja tam wiem, mam tylko 19 lat i jestem tylko zwykłym dzieciakiem. Po co to piszę? Nie wiem. Jestem dziś w dziwnym nastroju. I tak nikt nie przeczyta, więc nie mam się czym martwić. Bardzo w temacie kawałek.

Think twice.