Nic dobrego nie zostaje po mnie
Dodano: 17 LISTOPADA 2012
Za szybko...??Za wcześnie...??
Często naszą duszę trawią tony wspomnień, żali, smutków...
A ona nie potrafi się oprzeć, bo brak jej sił...
Wtedy nieraz szklą się oczy, żal ściska za gardło...
Przecież to tylko jedno wspomnienie, jedno małe wspomnienie...
I przez nie znów myśli krążą tam, gdzie nie powinny...
Dlaczego tak postąpiłem.... czemu, pytam?!
Pytań przybywa, pojawiają się coraz częściej.
Za szybko... , zdecydowanie za szybko zanika gdzieś beztroska życia.
Człowiekowi zaczyna brakować poczucia bezpieczeństwa,
świadomości, że ktoś czeka każdego dnia, nie wyobrażając sobie życia bez Ciebie.
Brakuje nieustannych rozmów, regularnych spotkań, rad, a przede wszystkim uczuć...
Gdzie się podziały chwile, w których domagała się usłyszeć o monotonii Twojego dnia?
Porywa czar wspomnień i znów masz ochotę móc prawić komplementy,
Brakuje ponownego uniesienia i tego szczęścia, którego nie jest się w stanie zmierzyć.
Chcę widzieć ten uśmiech, który sprawia, że wszystkie smutki odchodzą w niepamięć,
Potrzebuję zapachu włosów, aksamitnej barwy głosu, dotyku skóry pod palcami...
Pragnę dostawać dreszczy za każdym razem, kiedy jej dotknę...
Lecz pojawia się kolejne pytanie... Pozwolisz mi na to?
Jak powiadają: ...tego kwiatu pół światu...
Co z tego, skoro każdego, kto próbuje się do Ciebie zbliżyć odtrącasz.
Dlaczego tak jest? Wciąż się boisz?
Kiedy wreszcie dasz sobie szansę na prawdziwe szczęście?
Nie wiesz i nie potrafisz sobie odpowiedzieć na to pytanie.
Krążysz, próbujesz, walczysz... I nagle... krok wstecz...
Długo jeszcze tak będzie?
Często naszą duszę trawią tony wspomnień, żali, smutków...
A ona nie potrafi się oprzeć, bo brak jej sił...
Wtedy nieraz szklą się oczy, żal ściska za gardło...
Przecież to tylko jedno wspomnienie, jedno małe wspomnienie...
I przez nie znów myśli krążą tam, gdzie nie powinny...
Dlaczego tak postąpiłem.... czemu, pytam?!
Pytań przybywa, pojawiają się coraz częściej.
Za szybko... , zdecydowanie za szybko zanika gdzieś beztroska życia.
Człowiekowi zaczyna brakować poczucia bezpieczeństwa,
świadomości, że ktoś czeka każdego dnia, nie wyobrażając sobie życia bez Ciebie.
Brakuje nieustannych rozmów, regularnych spotkań, rad, a przede wszystkim uczuć...
Gdzie się podziały chwile, w których domagała się usłyszeć o monotonii Twojego dnia?
Porywa czar wspomnień i znów masz ochotę móc prawić komplementy,
Brakuje ponownego uniesienia i tego szczęścia, którego nie jest się w stanie zmierzyć.
Chcę widzieć ten uśmiech, który sprawia, że wszystkie smutki odchodzą w niepamięć,
Potrzebuję zapachu włosów, aksamitnej barwy głosu, dotyku skóry pod palcami...
Pragnę dostawać dreszczy za każdym razem, kiedy jej dotknę...
Lecz pojawia się kolejne pytanie... Pozwolisz mi na to?
Jak powiadają: ...tego kwiatu pół światu...
Co z tego, skoro każdego, kto próbuje się do Ciebie zbliżyć odtrącasz.
Dlaczego tak jest? Wciąż się boisz?
Kiedy wreszcie dasz sobie szansę na prawdziwe szczęście?
Nie wiesz i nie potrafisz sobie odpowiedzieć na to pytanie.
Krążysz, próbujesz, walczysz... I nagle... krok wstecz...
Długo jeszcze tak będzie?
Zarejestruj się teraz, aby skomentować wpis
użytkownika zagubionywswiecie.
Zarejestruj się
Masz konto? Zaloguj się.
