czuję jakby jakaś część mnie już dawno umarła. 

to dziwne, kiedy ojciec jest trzeźwy codziennie już od tylu tygodni. a ja nadal mam w pamięci to jaki był okrutny. dla mnie. dla mamy. ciągle mam w głowie jego z zakrwawioną twarzą. i wiem, że to ja mu to zrobiłam. więc jakim on musi być człowiekiem, żeby doprowadzić do tego, żeby własne dziecko uderzyło go z taką siłą? nie raz. nie umiem zapomnieć o tych wszystkich latach. o tych przepłakanych dniach i nocach. o ciągłym strachu. i nie umiem mu tego wybaczyć. przy każdej okazji wypominam i uderzam w najsłabsze punkty. wiem, że może nie powinnam. wiem, że może on tego żałuje. wiem, że to okropne i nienormalne. ale jak mogę być normalna, jeśli całe życie bałam się o to co będzie, kiedy on wróci do domu. jeśli nigdy nie nauczyłam się go kochać tak jak powinno się kochać tatę. jeśli nigdy nie czułam się bezpieczna. jeśli zawsze musiałam się martwić o coś więcej niż moi rówieśnicy. jeśli były momenty, że naprawdę myślałam o skończeniu ze sobą. jeśli przez wiele dni bałam się zostawić mamę samą, żeby nie zrobiła sobie albo jemu czegoś złego. jeśli nie myślałam już czy krzywdzę kogoś swoim zachowaniem.

a teraz przestałam czuć. nie czuję, że kogoś kocham. i to mnie przeraża. boję się tego braku uczuć. boli mnie to, że odtrącam każdego i że nie umiem już okazywać miłości. że jej nie czuję.