dawno mnie tu nie było.

ale nie tęskniłam zbytnio.

tyle się działo...

burza mózgu..

tyle się zmieniło.

chyba na dobre.

albo nie.

mam problem z podejmowaniem decyzji

wiem, że dokonując jakiegoś wyboru

jestem przekonana o jego słuszności

ale później żałuję podjętej decyzji

mimo że wcześniej wydawała mi się odpowiednia...

to takie zakręcone.

zaczęłam się topić w tym wszystkim

codzienna gonitwa

wyścig szczurów

pościg za szczęściem

marzeniami, które nigdy się nie spełnią..

nigdy

i nie można juz z tym nic zrobić.

i tęsknię za kimś, kto był dla mnie jak siostra

której nigdy nie miałam

za kimś kto mnie zranił i zdeptał

gdy jej potrzebowałam

jej wsparcia

zrozumienia

dobrych słów

i teraz nie umiem tego zacząć na nowo

nie sama

nie pierwsza

za pewne rzeczy trzeba umieć przeprosić

ale najpierw trzeba do nich dojrzeć

może  to jeszcze nie nasz czas

i nawiedza mnie przeszłość

wkrada sie w zakamarki umysłu

podpuszcza i  zachęca do wspominania

a potem patrzy na moje poskręcane uczucia

delektując się moimi smutkami.

i wszystko nawiedza mnie na nowo

nie pozwalając żyć normalnie

i Ty też przez to cierpisz..

widzę to w Twoich oczach

gdy mnie słuchasz

nadal Cię to boli

a ja rozpadam się w tedy na kawałeczki

i chcę żebyś mnie poskładał na nowo

ale tak nie można

tak się nie da

bo nie rozumiesz

nie potrafisz zapomnieć

wybaczyć

tego co było wcześniej

i ciągle rozdrapujesz to na nowo

a przecież wiesz, że kocham Cię najmocniej na świecie?

wiesz..?