moja kochana 3 c,

klasa którą tak naprawde pokochałam dopiero teraz,

nie wyobrażam sobie dnia kiedy to po raz ostani zobaczymy się w sali 106,

nie wyobrażam sobie pożegnania  z nimi,

ani tego że to już ostatnie kilka miesięcy w takim składzie.

ogólnie dzień badzo dziwny,

od rana mam wrażenie że żegnam się z całym światem, że tracę coś bardzo mi bliskiego, łzy bez przerwy cisną się do oczu

a uśmiech sam odwraca się w drugą stronę...

wiem, że wszyscy mnie wspieracie, jesteście i będziecie przy mnie 'o każdej porze dnia i nocy' za co bardzo dziękuje ale mimo wszystko nadal jest źle.

nie umiem sobie z tym wszystkim poradzic. po raz pierwszy w życiu niechce świąt, niechce wigilii ani całego tego świątecznego zamieszania, którego co roku nie mogłam się doczekać, na myśl o sylwestrze robi mi się nie dobrze a jeszcze bardziej przeraza mnie ostanie popołudnie 2008 roku spędzone w gabinecie psychologa.