The throwback

Czy macie tak czasem,że spotykacie w swoim życiu osoby, których nie poznaliście jeszcze dobrze i ludzka zapobiegliwość nakazuje wam zachowanie dystansu, jednak nie boicie się otwarcie z nimi rozmawiać. Macie wewnętrzną pewność,że wszystkie tajemnice jej powierzone nie wyjdą na jaw,a każdy stan i emocja zostanie zrozumiana, przez to,że odbieracie na tych samych falach.To takie automatyczne darzenie kogoś zaufaniem. Mam tak. Czuję jakbyśmy znali się o wiele dłużej niż jest w rzeczywistości.
Potrzebna mi była taka osoba, i nadal jest. W szczególności potrzebne są rozmowy na tematy, których nie poruszałam nigdy, z nikim, bo po prostu nie byłam w stanie, za trudne.

Jestem niekompletna, nieposkładana, a swoich myśli nie jestem w stanie uporządkować. Gdy zabieram się za jedną rzecz,mam tyle pomysłów na kolejne,że nie potrafię zakończyć tej pierwszej. Dziwna ze mnie osoba, ale wiem,że nie jestem sama. Trochę przeszkadza mi to w tańcu. Kotem nigdy nie będę,bo właśnie problem tkwi w mojej wytrwałości i cierpliwości,ale chciałabym osiągnąć kiedyś poziom z którego będę zadowolona. Wiem jedno, nawet jeśli bedę bez zębów, stara, pomarszczona, to i tak w rytm muzyki zawsze będę podrygiwać. Jest to nieodłączny element mojej osoby.