dzień japoński.

uciekam, ciągle tylko uciekam.

 od zajęć, obwiązków i uczuć.

bolą mnie Twoje czyny choć bardziej ich brak.

Na odległym niebie, po drugiej stronie lustra ujrzałam świat z pogodnym niebem. Tak odległy i piękny, nierzeczywisty.  Zaczełam tam biec, by znaleźć odpowiedź, którą już dawo straciłam. Zatraciłam sie w uciecze i wzleciałam wysoko, choć na chwile  zapomniałam, że już dawno straciłam skrzydła. Pokaleczone dłonie, ból upadku, dodawał mi wiary, że kawałki wspomnień da sie złożyć w jedno. Marzenie.  Zapomniane, zakurzone, zapisane na skrawku papieru. Schodane w drewnianej skrzyni na zapomnianym strychu płaczu. Biegłam dalej mimo bólu, by choć na chwile dotknąć go choć raz, jak kiedyś, gdy wspomnienia były tylko teraźniejszością. Gdy nie dzielił mnie ten milczenia mur i koszmarne sny. Gdy czas był tylko czasem, a nie katorgą minionych dni. Biegne , bez tchu... nie poddam się. Mimo iż to tylko lustrzany świat .. wierzę, ze pewnego dnia mój smutek zniknie. I wyjde na przeciw wczorajszemu "my" a dzisiejszemu "ja" . Stworzę jutro bez słów, bez granic które musiałby ktokolwiek pokonać.

Pewnego dnia... wierzę...

Dlatego czekaj tam na mnie gdzie zawsze.

Bo dość już mam samotnych dni.

jakoś tak, nie wiem czemu.

dzień japoński był fajny ;) poznanie nowych ludzi (fana Paramore, który to włąśnei czyta ;P) było naprawde fajne ;)

i zdjecie w kimonie, +10 do szczęście gdy Japonka mów, ze kimono leży na Tobie zajebiście mimo iż nie jesteś azjatą xD

no i koszulka z Shaną jest słodka <3 ^^