Serce jak dzban kryształowy

Po brzegi, aż wypełniony.

A życie tak bez umiaru

Dolewa ciągle wywaru

Ze smutku,radości, wzruszenia

I nad światem zdziwienia.

Ktoś czasem życie poświęca

By ukształtować nam serca

A gdy to życie się spełnia

Pustkę miłość wypełnia.

Beznadziejne, wiem.

Brak  weny. Nic mi sie nie chce...  Dręczy..mnie coś...od pewnnego czasu. Blee. 'Nie wolno mi'-powtarzam sobie ciągde.  W skutku pogrążam się jeszcze głębiej. Czuje się całkiem bezsilna... Czyżbym wątpiła we wlasne słowa... Skoro zdążyłam juz je wypowiedzieć...Czy mogły być kłamstwem? Kłamstwem przeciw samej sobie. Kłamstwem przeciw drugiemu czołwiekowi. Przekonuję sama siebie o słuszności tych słów. Skąd ta wątpliwość.

Z dzisiejszego dnia... No chyba. Fuck! Nienawidzę ludzi. 

Prawie wszystkich. 

 Idealne nastawienie na długi weekend. 

Muszę...wrócić.Tam skąd przyszłam. Odnaleźć właściwą drogę do własnej osobowości.  Zgubiłam siebie. Tak późno to zuważyłam. Tak wiele czasu zajęło mi zdanie sobie sprawy jak okropnym jestem człowiekiem...

 Chyba juz czas...

 sie zmienić.