W końcu odnalazłam hasło do tego pb. Ale właściwie po co je odnalazłam.? A no właśnie po to, żeby napisać że to koniec tego pb. I po to żeby napisać, że w gruncie rzeczy wydaje mi się, że zawsze gdzieś tam głęboko w sercu będę Go kochała. Bo On mnie zmienił na lepsze, od nowa nauczył mnie kochać. Dał mi wiele. Mam wspomnienia, które nie zagną, nawet będę je chroniła przed zapomnieniem. Są skarbem. A to, co mi po Nim zostało, będę pielęgnowała. Przynajmiej się postaram. I nie chcę niemieszać w Jego życiu. Wiem, że to już koniec dosłowny, że nie wrócą te piękne czasy. Właściwie to bardzo bym chciała Go zapomnieć, ale się nie da. Zaprzeczam sama sobie. Teraz mam inne życie i muszę je ułożyć z kimś innym lub bez. Dam radę. Wiedzcie tylko, że jeśli pewnego dnia mocno pokochacie kogoś, to walczcie o niego. I wbrew pozorom nie ma tutaj nic z żalenia się.

"...żadna wielka miłość nie umiera do końca.
Możemy do niej strzelać z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc,ale ona jest sprytniejsza - wie, jak przeżyć.
Potrafi znaleźć sobie drogę do wolności i zaskoczyć nas, pojawiając się,
 kiedy jesteśmy już cholernie pewni, że umarła, albo, że przynajmniej leży bezpiecznie schowana pod stertami innych spraw..."

Bądź szczęśliwy z nią.