Nóż.

To wręcz dziwne, że inni tego nie zauważają. 

Prawda, człowiek widzi to, co chce ujrzeć. 

Chyba nawet trochę ich rozumiem. Chcą mieć w niej ostoję, podporę. Jeśli coś idzie nie tak, jeśli cały świat się wali, jeśli wszystko, co mogło pójść źle poszło jeszcze gorzej - do kogo się udają, jak nie do niej? Jest skałą. Pewnością, że wszystko będzie dobrze. Jeśli ona istnieje, ona - silna, pewna, rozsądna i współczująca, wszystkiemu można podołać. 

Jednak, czy tylko ja zauważam, jej smutne oczy, kiedy zamyśla się na chwilę? Czy tylko ja widzę, jak wodzi wzrokiem, a potem zaciska pięści i odwraca zbolały wzrok? 

Ona pewnie tego by sobie życzyła.

Chce być skałą. 

"To daje mi poczucie bezpieczeństwa" stwierdziła kiedyś i urwała, choć dobrze wiedziałam, co ma na myśli. 

Chce być skałą. 

Rzężenie przerodziło się w imponujący, płynący prosto z gardła mokry kaszel. Teraz dopiero czuję, że coś jest nie tak. Jaaacciiieeee... :/