Matt.

Oczywistym jest, że nie ja zrobiłam to zdjęcie. 

Przywołajcie w pamięci najwspanialsze wydarzenie w Waszym życiu. Już? Przypomnijcie sobie emocje, jakie Wam wtedy towarzyszyły. Zatopcie się w wspomnieniach. 

Zastanówcie się głęboko i powiedzcie mi, jak brzmi najbardziej wartościujący wyraz, który znacie. Ma opisywać coś niesamowitego. Nazwijmy ten wyraz Słowem. Macie już taki? 

Ani to wydarzenie, a ni Słowo, które macie teraz na tapecie nie oddaje w dziesiątej części tego, co przeżyłam na CLMF. 

Ludzie pytają mnie: jak było. A ja zamiast odpowiedzieć - milczę. Nie, nie dlatego, że zastanawiam się nad elokwentną, rozbudowaną wypowiedzią. Po prostu tracę dech, myślami odrywam się od tu i teraz, czując rozpierające szczęście. 

Bo było 

FANTAKURWASTYCZ-NIEZAJEBIEŚCIASZCZO-WCHUJNIEPRAWDOPO-DOBNIEZAJEBIŚCIEI-KOSMICZNIE.

Nie znam słowa, które mogłoby Wam przybliżyć to, jak było. Ba! obawiam się, że ludzkość nie wymyśliła jeszcze takiego wyrazu. 

Już nigdy nie będę się smucić. Bo wystarczy, że przypomnę sobie Knights of Cydonia i drżę z tłumionych emocji. JA PIERDOLEEE! jak oni to zrobili !  Wcale się sobie nie dziwię, że tak zajebiście kocham ich muzykę. I ten wstęp do KoC! Ta harmonijka, na której grał Chris! RAAAAAAAANYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY

Knighst of Cydonia zostało wcielone... hm, nie. Ta piosenka wbiła się w moją listę Przenajświętszych Piosenek Życia. Nigdy nie zapomnę, jak stałam zahipnotyzowana zasłaniając sobie usta dłońmi, patrząc na telebim, a dokładnie na zatopionego w muzyce Chrisa, grającego wstęp do tej piosenki.  Newer, newer, newer. 

Żaden mężczyzna nie doprowadził i nigdy nie doprowadzi mnie do takiego szczęścia, jak zrobiła to ta trójka z odległości kilkunastu metrów. 

Przez najbliższe dni będę zawalać Was niezbyt dobrymi zdjęciami z Krakowa i nieskładnymi notkami. Wybaczcie.