Stabilizuję się. I stabilizuje się.
Trochę ubolewam nad tym wycofaniem, ale coś za coś. Bo przecież inna możliwość nie wchodziła w grę, nigdy nie było o niej mowy. Bo gdybym musiała postawić sobie te żartobliwe pytania naprawdę, gdzieś za plecami chichotała by panika.
Tak więc nigdy nie wchodziło to w grę.
Stabilizuję się co jest dobre, bo to światło paręnaście metrów nad ziemią dziś ucieszyło, a nie mam poczucia, że poddałam się łatwo i bez walki.... W zasadzie ostatnio w ogóle nie mam poczucia, że się poddałam.
Stabilizuje się i trochę szkoda, bo już nie ma ochów i achów, a ja przecież bardzo je lubię...
I chyba niestety 7 tygodni to trochę za dużo.
Choć mam nadzieję że wcale nie.
A może jednak byłoby lepiej, gdyby tak. Choć w sumie to i tak obojętne, ćpunko.

_____________________________________________________
Cóż. Podobno się mnie boi. Na początku nieco mnie to zaniepokoiło, ale po chwili pomyslałam, że gdyby wszyscy mnie lubili, to oznaczało by że coś zrobiłam źle.