Kkkhhhhh

Ach bo ja już nie wiem, naprawdę. Praca - praca zajebista, kocham moją pracę, robię to, co mi się podoba, problemy są, ludzi szkolić trzeba, ale to wszystko ma swój dziwny urok. 

Do książek wróciłam, przeczytałam Dorę i prawie krzyczałam, jak w końcu sie do siebie dobrali, bo to już po tylu stronach frustrujące się robiło. Co do dobierania, to pięknie, wszystko pięknie, ale za chuja nie uwierzę, że w wtedy mnie kochasz, bo nie,bo przecież widzę i czuję. I nie chcę, ale na szczęście nie widzisz.

I podle się czułam, jak mi serce szybciej zabiło, jak mnie Frank zapytał, czy się cieszę, a ja głupią udawałam. I podle się czułam, jak z nim gierkę pod tytułem: no nie bądź kierda, powiedź co tam w waszej trawie piszczy, toć kumplami jesteśmy prowadziłam i powiedział mi o nim więcej,niż bym powinna chcieć wiedzieć. I nie dlatego, że to robiłam, ale dlatego, że naprawdę byłam ciekawa, co tamten w ichniej trawie piszczy. I podle się czułam, kiedy się żegnał i obiecał, że o wszystkim dowie się jutro, a mi serce nierówno biło o piersi, gdy o tym wszystkim myślałam. i nie wiem, naprawdę nie wiem, dlaczego czułam się w cholernym obowiązku mu o tym wszystkim powiedzieć i głaskać po policzku, kiedy będzie zazdrosny, a był. 

Ale najbardziej podle się czułam, gdy na moje proste pytanie:

-Warum?

Usłyszałam odpowiedź, która wcale nie powinna mnie cieszyć. Bo ja nie wiem. Czy przez te 2 miesiące zapomnieli, że się nad moim Wielkim rozwodziłam, czy mają nadzieję, że na podatnym polskim gruncie to zielsko zakwitnie. Bo kwiat z tego nie będzie, chociaż tego jestem pewna.

Ach i wracam myślami do czasów pieknej młodości i boli, och boli jak cholera, a jak już się wyrwę, to jakbym miała dziecko i wszybko wracam z powrotem, bo sie martwię i wyrzuty sumienia mam.

Czasem jeszcze płaczę po kątach, tulę się do maminych kolan, bo chyba już tylko ona, po tych 4 miesiącach, nosi to w sobie jak ja. I choć dostałam fałszywe informacje, że już w sumie tańczyć i bawić się mogę z ustawy, to przecież dupy z krzesła nie podniosłam. Bo to nie chodzi o datę, o parę miesięcy które trzeba odczekać, tylko chodzi o to, że ja czasem jeszcze płaczę po kątach.

Czuję się jak świnia, dostaję palpitacji na widok każdego młodszego samca w mundurze, serce mi sie jednak niespokojnie tłucze, ale...

...ale sobie myślę, że do chuja te moje 20 lat to do niczego zobowiązać nie muszą, że jam dziecięciem przecież jestem, a za 20 lat nie chcę żałować.

Niech mi wybaczy moją młodość, albo się zażremy. Niech mi nie żaluje tego, co sam tak ceni.

Tak czy owak

Magda, Madziu chodź na wódkę, znowu będę walić czystą i zagryzać kiszonym, Ty popijać sokiem i nagadamy się jak baby, bom w rozpaczliwej potrzebie. A potem pijana zasnę w pół zdania i znowu mi się polepszy.