podobno, mam depresję.

podobno, jestem przygaszona, i smutna.

podobno, nie mam siły do życia.

podobno, muszę coś z tym zrobić.

... tylę się dowiedziałam od cudownej (ironia?) pani psycholog.. a ja się teraz pytam: Co ją do cholery ochodzi moje życie? w czym ona mi niby pomoże?! jej palpanina mi nie daje otuchy.. raczej denerwuje.. jak ona może snuć wnioski z zaledwie półgodzinnej rozmowy? po jaką cholere próbuje mi wmówić, że mam problemy ze snem, gdy tak naprawde wcale ich nie mam? nic nie potrzebuję.. nie potrzebuję jej pomocy.. ona nie potrafi mi w niczym pomóc.. do tego potrzebna jest miłość.. i ta ziemska, i Boża.. to ja sama w sobie musze się zebrać.. pokonać to zimowe otępienie, i ożyć na wiosnę.. jak kwiaty, jak polne kwiaty! jak trawa, jak motyle.. wszystko takie piękne, lecz dopiero z przypływem ciepła.. ja też potrzebuję ciepła.. w szerszym tego słowa znaczeniu..

Boże, pokaż mi, że mnie kochasz. Daj mi kogoś, kto okazywałby mi tą miłość.. Proszę.