: (

Czwarte piętro. Sala numer 12. Wchodzę i odnajduję Jej twarz pomijając inne pacjentki w tym pomieszczeniu. Chyba śpi. Szklanka wody stoi na stoliku niedopita. Książka jest zaznaczona na ostatniej przeczytanej stronie. Siadam obok łapiąc Ją za rękę. Jest delikatna, ukuta od igieł, które nie mogły znaleźć żyły. Nie chcę jej budzić, cieszę się, że w końcu zasnęła, że ma okazję odpocząć. Nagle Jej oczy otwierają się. Rusza ustami, chyba próbuje coś powiedzieć. Mówię Jej, że ma przestać, ale nadal nie wiem, czego ode mnie oczekuje. Mam zawołać lekarza? Podać Jej wody? Zapytać jak się czuje? Nie muszę robić nic. Serce pęka na sam widok Jej męki, a łzy spływają, kropla po kropli, ukazując, że cierpię razem z Nią. Chciałabym oddać Jej swoje zdrowie, pokazać jak bardzo Ją kocham. A wszystko po to, by móc jeszcze raz usłyszeć z Jej ust: "Kocham Cię, córeczko."