:)

Co to właściwie jest miłość?
-czas spędzany z kimś na widok, kogo mamy motylki w brzuchu?
-obsesja na punkcie tego jedynego?
-sny wypełnione nim?
-układanie wspólnych dialogów jak na lekcji polskiego?
-znajomość każdej rysy jego twarzy?
-niekontrolowane ruchy w jego kierunku?
-pobudzona wyobraźnia do granic możliwości?
...A może wszystko po trochu? Bo przecież niema przepisu
na miłość idealną. Tego nie można umieć, nie wystarczy też chcieć.
To trzeba mieć zapisane głęboko w sercu. Pewni jesteśmy tego,
że w tym cholernym życiu potrzebna jest miłość. Bez niej jest wieczna
pustka, która dusi, zabija, męczy. I wtedy nie można być sobą.
Jest się dla siebie zupełnie obcym. Tak zupełnie i bez reszty
obcym dla siebie samego... Nie ma wątpliwości również, że żadna
wielka miłość nie umiera do końca. Możemy do niej strzelać z
pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach
naszych serc, ale ona jest sprytniejsza - wie, jak przeżyć.
Potrafi znaleźć sobie drogę do wolności i zaskoczyć nas,
pojawiając się, kiedy jesteśmy już cholernie pewni, że umarła,
albo, że przynajmniej leży bezpiecznie schowana pod stertami
innych spraw... Czy da się żyć z samotnością? Tak, ale taką...
pod kontrolą. Możemy spokojnie chodzić sami po mieście.
Dobry czas na przemyślenia. Wiemy, że mamy dom, mamy
rodzinę, mamy do czego wrócić. Jedyne, czego się boimy to to,
że nie będziemy mieli, za kim tęsknić, o kogo się martwić,
kogo kochać. Przecież nie byłoby nic gorszego niż świadomość,
że nie mam, do czego wracać...Wiem jak to jest, bo już od dawna
czuje każdy centymetr mojego serca, kiedy jesteś blisko. <33

                                                           ~pogrążona w marzeniach swego serca~

<M>