Nie wierzę w to co widzę w moim pokoju. Czegoś takiego jeszcze nie było!

Nie umiem tego inaczej skomentować - kurwa, jaki syf -,-

Nie potrafię określić, czego chcę. Wszystko jest mi obojętne, szare i nudne. Przychodzą takie chwile, że jestem szczęśliwa i wiem do czego dążyć, a później przytłacza mnie niezdecydowanie innej osoby i jestem zagubiona. Nie mam czasu i siły na to, co kocham. Kiedy w pewnej kwestii stoję na niepewnym moście, nie mogę się do niczego zabrać, jestem zrezygnowana na wszystko. Mogę tylko dodać, że równowaga mojego życia jest chwiejna i niestabilna. Nie, w ogóle jej nie ma.

Ostatnio pękłam, a nie powinnam tego robić w tamtym momencie.

Myślą, że są lepsi - nie są!

Nie czuj się gorszy.

Kto im dał prawo, żeby móc nas osądzić?

Rodzice powinni wpajać swoim dzieciom do głowy pewne rzeczy.

Kultura osobista wiąże się z takimi sprawami.