Och, miłości moja, tęsknię za tobą,

tę tęsknotę jak ból czuję w skórze,

w gardle, z każdym oddechem mam uczucie,

 jakbym wdychał pustkę w piersi,

w których już cię nie ma.

Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności,

w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć,

że się jest sobą aż do granic zwątpienia

Taki jest jednak zawsze pierwszy odruch beznadziejności: wiara, że w samotności cierpienie zahartuje się i wysublimuje jak w ogniu oczyszczającym. Mało ludzi potrafi naprawdę znieść samotność, ale wielu marzy o niej jak o ostatniej ucieczce. Podobnie jak myśl o samobójstwie, myśl o samotności bywa najczęściej jedyną formą protestu, na jaką nas stać, gdy wszystko zawiodło, a śmierć ma w sobie jeszcze ciągle więcej grozy niż uroku.

Pustka bezsensowna w swej szczerości.
Zamykająca w labiryncie nieszczęść.
Kołacząca w otwarte serca
zakochanych ludzi.

Stan euforii,
stan szczęścia,
stan upojenia alkoholowego.

Rozmowy na stronie,
bez tabu.
Odkrywające nagą prawdę wielkich ludzi.