Znów popadlam w dołek. Jak to jest cholera możliwe, że takiej mendzie się upiecze i może robić sobie co się tylko podoba a ja nie mogę nic. Męczy mnie ta bezradność i bezsilność, że ja nigdy nic nie mogę i to, że zawsze jest daleko, że nie ma dojazdu, jak tak można wytrzymać to? Ile można? Depresja to mało? Krzyczę z bólu, nie ja jedna w takiej sytuacji ale ten brak zrozumienia ze strony bliskich czy znajomych na prawde mnie dobija. Dobija mnie to, przytłaczają mnie myśli... jestem beznadziejna, gdyby to nie była prawda to dziś bym żyła życiem takim o jakim marzyłam od lat. Czuje się mega źle, poczucie wartości niby ważne było ale ludziom dziś nawet nie przyjdzie do głowy to jak słowo może tak bardzo zranić jak dźgnięcie nożem. Jak można być tak dwulicowym, obiecywać wiele a potem rozczarować, tego na pewno nie zapomnę, ile razy bym nie wybaczyła to to i tak zawsze zapada w pamięci ten cały ból, dołek. Psycha w końcu prędzej czy później siądzie każdemu.