Zdjęcie jeszcze sprzed dwóch tygodni kiedy prądu nie było.

Nie wychodzę już prawie wcale z domu, męczą mnie myśli ... nie mogę spać, nie mam za bardzo apetytu, przestało mi wiele rzeczy smakować, boje się co przyniesie jutro, od końcówki grudnia zaczęło się ... Nie mogę tego przeżyć .. do tego obecna sytuacja... Doszłam do wniosku, że ile razy się nie postaram, nie będę starać to i tak zawsze gówno wychodzi, i wiem co mnie czeka, widzę to, po prostu widzę, głównie nicość, kiedy nie ma się żadnego zajęcia, weny, co by przytrzymała żeby nie zwariować a w tym czasie myśli dręczą, śni mi się zbyt wiele, najgorsze są sny, które właśnie są najpiękniejsze i które często miewam od jakiegoś czasu, dlaczego powiedziałam najgorsze? Bo one się nie spełnią. Nie tylko ja mam pod górkę wiem to, ale żeby całe życie mieć tak przesrane to serio pytania się cisną na język "gdzie jest bóg?" czy wgl bóg istnieje, jeśli istnieje to czemu dalej złe rzeczy się dzieją?

Dlaczego ludzie zmieniają zdania po jakimś czasie? Dlaczego ty złym zawsze się upiecze? Dlaczego dobry, wrażliwy człowiek zawsze obrywa? Dlaczego mnie zawsze to spotyka? Czuje, że nigdy się nie dowiem jaki jest prawdziwy powód bo samo pierdzielenie, że to że tamto a to dla mnie żaden powód tylko tchórzostwo i cholernie taka postawa mnie wkurza i załamuje. Czuję, że wszystko się kończy, a nie chcę, żeby się skończyło, nie chcę znowu czuć się jak śmieć, poprawka, ja już się tak czuje, nic nie warta. Czegokolwiek nie zrobię to i tak gówno wychodzi :// Jedyne na co teraz czekam to chyba tylko na wiosnę i na wjazd do Niemiec bez kontroli.