Zdjęcie z teraz. Od dłuższego czasu nie robiłam sobie zdjęć, głównie przez sytuacje, które się dzieją w moim życiu, które poniekąd sprawiają, że odechciewa mi się dosłownie wszystkiego. Myślałam, gorzej być nie może ale się przeliczyłam...

Bywa i tak, że co noc lecą mi łzy kiedy przypominam sobie te piękne chwile... nie wstydzę się o tym mówić, w końcu emocji nie powinno się ukrywać. Kiedy jestem zła to krzyczę w złości, kiedy smutna to płakać potrafię godzinami, a kiedy wesoła to śmieję się jak nienormalna ale to w końcu jest ludzkie i prawdziwe ale nie emocje na pokaz. Wkurza mnie to totalnie, kiedy ktoś udaje kogoś kim nie jest, oszukuje sam siebie, a człowiek ile razy by nie próbował pomóc to i tak po dupie dostaje za samą chęć, gdzie tu jest sprawiedliwość? Człowiek chce dobrze, chce pomóc a ta pomoc jest odrzucana, potem odchodzą Ci na których nam zależy, nie mówię tutaj o śmierci ale sam fakt, że ktoś kogo polubiliśmy a nawet pokochaliśmy po prostu odchodzi bez słowa... to strasznie potrafi załamać. Uczucie porzucenia jest jednym z najgorszych rzeczy, które się dzieją wielu ludziom, ból, pustka, uczucie osamotnienia, brak zrozumienia, brak akceptacji, brak nadziei, brak wiary, że może się wszystko udać jeśli się tylko chce, najlepiej zwalić na przykład jak teraz na covida albo inne powody... Bez sensu :') A teraz jeszcze obecna sytuacja o której wiadomo cały świat już wie od parunastu godzin.. Ciężko mi jest to wszystko wytrzymać, teraz pojawił się kolejny strach i nie tylko ja się tego boje, jedni mówią, że będzie dobrze a drudzy, że bardzo tragicznie się to skończy ale lepiej chuchać na zimno, bo nigdy nie wiadomo jaki los nas czeka, ale pytanie, po co to wszystko? Co to da?