Ktoś poprosił mnie o napisanie notki co sądze o życiu po śmierci.

Za wiele na ten temat nie napisze chyba.

Hmm..

Żyjemy, umieramy i...

I co po tem?

Nikt nie wie, dopóki sam się nie przekona.

Każdy z nas na penwo nie raz myślał o śmierci, co się z nim później stanie i większość odczówa na samą myśl strach.

Strach przed nieznanym.

Moje wyobrażenia o tym są różne.

Czasem wierze w reinkarnacje, tzn że urodze się na nowo jako ktoś inny.

Czasem wierze, że umre i będę wiecznie śnić jako trup, ale myśląc tak logicznie, to w sumie później zostana po mnie same kości,

a to mózg powoduje sny więc to byłoby troche nie możliwe.

Czasami, że trafie do innego świata, lepszego, obserwując Was.

Albo nie zaznam spokoju i będę krążyc po tym świecie w niewidzialnej postaci dla Was, ale widzialnej dla inncyh duchów.

Byłoby jak teraz, tylko, że byłabym duchem i żyłabym z nimi.

Od pewnego czasu w sumie mniej boje się śmierci niż życia. Najbardziej wierze w duchy z wyżej opisanych.

Ducha zabić się już raczej nie da. Będę mogła zacząć na nowo może. Będę miała już doświadczenie za życia.

Nie wierze w coś takiego jak podział piekło niebo.

Po za tym jeżeli bóg wszystkich kocha i wszystkim wybacza, to po co jest ten podział wgl?

Każdego powinien przyjać do "swojego raju".

Ale dla mnie to nie istotne nie wierze w boga.

Wydaje mi się że po śmierci każdy ma swoją drugą szanse.

Nie ma podziału na gorszych, lepszych, jesteśmy równi.

Kiedyś miałam taki sen o tym, ze był koniec świata, umarłam itd. To było tak dziwne, tak realistyczne i tak fajne, że zmieniło troche moje podejście.

Tu pytajcie.