Zaczelam wierzyc w przeznaczenie. W to, ze jesli cos ma sie stac to i tak sie stanie, czegokolwiek bysmy nie zrobili. Musze powiedzec ze przez ostatni okres bardzo skupilam sie na wewnetrznych przemysleniach, doskonaleniu siebie. Zaprzyjaznilam sie z kosciolem, a cmentarz traktuje jako moje prywatne sacrum, miejsce wyciszenia i spokoju, ktorego nikt nie potrafi zburzyc. Zyje mniej nerwowo, wyciszylam sie strasznie. Jakbym pozwolila sobie plynac z pradem. Ostatnie (przyznaje, niezbyt latwe miesiace) pokazaly mi, ze by cos docenic, trzeba odczuc tego przeciwnosc. Bo dopiero gdy zrobi ci sie zimno, poczujesz jak zbawienny jest kubek goracej herbaty. Znowu powrocily do mnie tysiace mysli i pytan, na ktore nie umiem udzielic odpowiedzi. I po raz kolejny widze zmiane: uciekam w ksiazki. Te o wojnie, o zyciu i problemach. Mysle nad swoja przyszloscia, snuje tysiace jej scenariuszy...i troche sie boje, czy uda mi sie spelnic marzenia a przy tym pogodzic wszystko co kocham. Wszystko i... Wszystkich. 

Tak wiec wracam do swiata, gdzie wszystko jest na przekor.

Gdzie ja. i Ty. <3