Dzień dobry. Dawno nie było mnie tutaj. Czas zacząć nowy rozdział i zamknąć wszystkie stare. Od pewnego wydarzenia dotarło do mnie, że nie warto marnować czasu. Usunęłam wszystkie wspomnienia, zdjęcia, wiadomości i numery telefonów. Postanowiłam żyć tu i teraz. Nie chce żyć przeszłością. Otwieram się na nowe rzeczy.

Byłam dziś na samotnym spacerze, długo i sporo myśli miałam w głowie. Zaczęłam dostrzegać ile jest w tym piękna. Ile rzeczy ostatnio nie dostrzegłam.

Tyle pytań : co nas definiuje ? Nasze wybory, spojrzenia, uczucia? Jeśli czuje, że jestem nikim - czy to prawd? Czasami, gdy patrzyłam w lustro chciałam tylko płakać, teraz myślę o wszystkich błędach jakie popełniłam i ludziach, jakich zraniłam. O każdym momencie w którym zawiodłam - jestem pomyłką? Czy osiągnę moje cele i sprawią, że będzie mi lepiej? Czy stracę wagę i to sprawi, że będę piękna? Czy, gdy zmienię wszystko będę w końcu warta? W zasadzie nie wszystkie mają odpowiedź.

Ale...

Przecież nie liczy się tylko to czy mam ładną twarz, ładny makijaż, w co jestem ubrana, jaki mam kolor skóry i ile mam centymetrów wokół talii. Jest wiele rzeczy, przez które przeszłam o których nikt nie wie i wiele, których nie pokazuje. Jestem czymś więcej, niż etykietami, więcej niż bólem, więcej niż swoimi błędami i mam coś do powiedzenia. Uświadomiłam sobie, że na pewne rzeczy nie muszę być idealna, ani robić nic, żeby na nie zasłużyć. Jestem warta wielu dobrych rzeczy jak każdy człowiek. I wcale nie muszę być niepewną siebie przez dawne wydarzenia. Nie jestem żadnym ciężarem, ani odpadem, czy kopią. Nie jestem już swoją przeszłością, a blizny które mam już przed niczym mnie nie powstrzymają.

Zaczęłam tracić siebie próbując ze wszystkimi konkurować, zamiast po prostu być sobą. Nie wiedziałam gdzie iść, gdzie się zwrócić i z kim porozmawiać, miałam tylko rutynę - pracę. Chce zmienić zwyczaje, zamiast czuć się słabą. Bo każdy jest doskonały na swój sposób. A lustro może kłamać, nie pokazuje tego co jest w środku - może powiedzieć, że jest się pełnym życia, bo to niesamowite ile można ukryć tylko się uśmiechając. Jeśli dotarliście do tego momentu - pomyślcie o tym.

Pozdrawiam, Sasia. :)