to ten moment.

To ten moment kiedy nie mam do kogo się zwrócić. Nikt nie jest w stanie zrozumieć tego co czuję. Za 2 dni moje urodziny a ja ich nie chcę. Dopiero wtedy poczuję jak bardzo jestem sama. Rok temu świętowałąm 18nastkę z całą grupą znajomych, a dziś? gdyby nie rodzina przespałabym najlepiej cały dzień.  Dziś miało być tak miło... Chyba nie warto nastawiać się na cokolwiek, bo potem tylko bardziej boli. Do tego ta cholerna matura. Już nawet nie czuję stresu. Niech to będzie już za mną. Myślę o wyjeździe, o studiach. Z jednej strony cieszę się na coś  nowego. Na nowych ludzi, na nowe znajomośći, a z drugiej w tym momencie jestem w takiej rozsypce, że boję się , że samodzielne życie mnie przytłoczy jeszcze bardziej. Boję się, że nie uniosę psychicznie dorosłego życia. Czasem wątpię w to, że można być szczęśliwym.

WSTAWAJ!