Mój kochany, mam nadzieję, przyszły mąż . ;*

Niesamowite, że dopiero teraz mam chwilkę czasu by tu coś napisać. Ostatnie dwa miesiące były udręką, nic dziwnego jeżeli Twój mężczyzna jest oddalony od Ciebie o 1200 km. Każdy dzień i każda noc wyglądały tak samo. Wszystko się niesamowicie dłużyło. Na szczęście byli przy mnie wspaniali ludzie dzięki którym ból uśmierzał się na te kilka godzin . 2 sierpnia godzina 22.00 czuję jakiś znajomy zapach, otwieram zaspane oczka a tu Jego mordka , najsłodszy i najlepszy lek na całe zło , Jego usta mówiące " tak bardzo tęskniłem" , wow, zapomniałam jakie On ma silne ramiona, ale w tamtym momencie chciałam żeby mnie w nich zmiażdżył, pragnęłam Go całą sobą, postradałam zmysły na dobrych kilka minut. A potem dwa tygodnie razem. Non stop. Podjęcie ważnej decyzji i BUM , stało się, jestem Jego narzeczoną. Wszystko nabiera innych kształtów, wszystko staje się bardziej wyraźne, od tego momentu nie biją dwa serca, a jedno, wspólne które chce iść tą samą drogą .  Ten rok będzie ciężki, niewątpliwie, matura, korepetycje, brak czasu, ograniczenie się tylko do weekendów. Ale jeżeli się Nam uda, obiecuję być najlepszą, nie dla wszystkich lecz dla Niego. Bo należę tylko do Niego. 

kocham Cię Krzysztof ;*