*is there anybody out there?*

wszystko jest zmienne. *powtarzane jak mantra*

Czas się uśmiechnąć, a może bardziej skrzywić w niedopowiedzianych wspomnieniach, dopić herbatę i otulić grubym, misiastym kocem. Czas gna do przodu, wszystko jest zmienne przecież. A kłamstwo powtarzane nawet i tysiąc razy dalej jest kłamstwem, tylko ładniej brzmi. Człowiek przyzwyczaja się do złego, potrafi żyć ze złą codziennością nawet, tylko, że wtedy wsiąka tym tak bardzo, że nie widzi jak bardzo, *takie szare okulary* I nie ma dobrego już, bo  za daleko. Trzebaby przecież coś z sobą zrobić, a to już tak dużo.Czasem tak ciężko samemu wstać, najlepiej przecież spać, przespać rok, siedem lat..[rozpacz, usychanie tkanek, nanozgon i takie tam.] 

Ale potem nastaje moment, gdy przychodzi ktoś i wciska nam te różowe okulary na siłę wręcz. I jest cudownie, pięknie i tak bardzo różowo. Pokazuje nam jak to jest być szczęśliwym. wszystko jest zmienne. I nie odbieraj mi tych okularów, bo szarości nie lubię już.
Nic nie jest proste, nic nie jest oczywiste...

...bo przecież wszystko jest zmienne.

A ja lubię moje różowe okulary.

I moją miłość do Ciebie też lubię.