Powerless

I nagle znowu coś jest nie tak. Chwilę dobrze i bum. Chwila u mnie trwała jakieś pół roku. Chociaż w tak zwanym międzyczasie i tak były przebłyski moich starych-nowych głupich myśli. I znowu myślisz, że przecież gorzej być nie może. A jest. I wszystko chuja warte. Tak z dnia na dzień spada w dół. Cały entuzjazm, cała chęć życia znika bezpowrotnie. Ale przecież nie będę płacić za kozetkę. Równie dobrze mogę położyć się w swoim łóżku, pogadać ze ścianą i udawać, że nigdy nic się nie stało. Wstać jak zwykle rano, namalować uśmiech, iść przez życie tak jak zwykle i przez chwilę pomyśleć o tym, o czym nie wie nikt poza mną. Bo może łatwiej by było.

Za późno na wszystko, już nic nie ma i już nie będzie tak jak było. Jakoś strasznie pusto się zrobiło..Już tak zostanie. Już nic i nikt tej pustki nie wypełni..Bo nikt go nie zastąpi. Chyba najbardziej chujowe uczucie i ta cholerna bezradność.