Nie wiem czy ma mi to pomóc czy nie. Miałam już nic nie pisać. To był blog Wiktorka. Nie wiem czy jestem na tyle silna psychicznie, żeby pisać cokolwiek bez dołowania wszystkich czytających.

Nie mogę już napisać co u nas...

Ludziom, którzy jeszcze nie wiedzą, że Wikuś zmarł i pytają się co u niego, odpowiadam "Na pewno lepiej niż u mnie"

Trzy długie miesiące...

A boli jeszcze bardziej niż wcześniej. Chcę być dzielna, staram się być dla wszystkich miła, słuchać i pomagać... dla niego, żeby zasłużyć na spotkanie z nim. W końcu to Wiktor nauczył mnie bezwarunkowej miłości. On obdarzał olbrzymim uśmiechem każdą napotkaną osobę. Nie wyobrażam sobie więc, jakbym miała teraz być dla innych zgorzkniałą, pokrzywdzoną przez los jędzą. Bycie mamą ŚWIĘTEGO zobowiązuje ;)

Nie przejmuje się już tym, że idąc ulicą, robiąc zakupy, jadąc tramwajem łapią mnie chwile rozpaczy, a łzy same się leją.

Dzięki życzliwości ludzi układam każdy dzień na nowo. Wolontaryjnie opiekowałam się dziećmi w przedszkolu, do którego moje maleństwo nie zdążyło pójść. Te aniołki małe, jego koledzy i koleżanki z grupy dużo mi pomogły. Ich wesołe buziaki nadały jakiś nowy sens. Niesamowicie ładuje człowieka przebywanie z dziećmi dla których zwykły uśmiech i odrobina życzliwości jest najważniejszą rzeczą w życiu.

Nadal udzielam się w Stowarzyszeniu. Dzięki mojemu synkowi zyskałam przyjaciół na całe życie. Nie mam pojęcia co ja bym bez nich zrobiła. Oni przecież wszyscy albo przeszli, albo przechodzą, albo będą przechodzili przez to co ja. Muszę i bardzo chcę im w tym pomóc.

Staram się o pracę...

Rzeczy Wiktorka cały czas leżą w swoich szafkach, łóżeczko stoi... nie jestem w stanie tego schować i nawet nie chce. Jak jest mi naprawdę okropnie ciężko to sobie siadam przy szafce, wyciągam ubranka i wącham. Ale tak szybko i szybko chowam, żeby nie wywąchać całego zapachu...

Codziennie z nim rozmawiam. Monolog... chociaż kto wie?

Czekam na sen, taki w którym go utulę, zobaczę jaki jest śliczny, jak biega i się uśmiecha, i powie mi "mamusiu wszystko dobrze"...