403.

        Cześć. Przykro mi, że dowiesz się w taki sposób, ale nie wiem czy dam radę inaczej, może i bym dała,

ale się boję . Nikomu tego nie mówiłam, sama Sówka dowiedziała się dziś, a teraz będą wiedzieli obcy ludzie.. Trudno nie obchodzi mnie to i tak nie znają , więc nie mają do kogo rozgadać, a i tak połowa nie czyta, więc okej.

        Cały dzień płacze. Wiesz dlaczego ? No właśnie.. nie wiesz, więc się dowiesz . 25.02 będzie już 6 rocznica śmierci dziadzia, ale to nie to...Myślałam, że żyję już tylko teraźniejszością i przyszłością i tak było..do dziś. Wróciło, wróciło, jakby ktoś przyjechał do niezamieszkiwanego dwadzieścia lat domu i odkręcił dalej sprawną wodę w kranie...Przyszło z niczego, a raczej z tego, że za dużo myślę, ale nie o tym. A wiesz o czym ? O Tobie. Pewnie dalej nie rozumiesz, spokojnie. Zaraz wszystkiego się dowiesz, zacznę od początku ..

        Od pierwszego roku zycia wychowywał mnie w największej mierze dziadziu. Mama pracowała, babcia też, a ciocia miała studia. Oczywiście one też się do wychowania przyczyniły, ale jednak najbardziej pamiętam chwilę z dziadziem . Zawsze uśmiechnięty, towarzystki, do każdego zagadał, spotkał , porozmawiał godzinę czasami dwie, odprowadził .. żywa dusza. Miał problemy jak każdy człowiek, ale zawsze myślał pozytywnie i nie dawał za wygraną. Walka była Jego zwycięstwem, choć Go tutaj nie ma. Otwarty, optymista , z poczuciem humoru, niczym coś powiedział zastanawiał się chwilę, pracowity, pomocny, zawsze można było na Niego liczyć. Uparty jak osioł , zawsze zostawał przy swoim . Czasami krzyczał , bo był bardzo nerwowy, ale nigdy nikogo nie skrzywidził, nie celowo. Zastanawiasz się dlaczego o Nim piszę ? Zaraz będziesz wiedział. Zawsze był przy mnie , kiedy go potrzebowałam, a kiedy nie mógł wynagradzał mi to. Nie należał do kreatywnych, ale za to opiekuńczych. Przez to co przeżył w dzieciństwie nie potrafił mówić o swoich uczuciach i okazywać ich w sposób wyjątkowy , jednak dla mnie zawsze znalazł jakiś sposób. Jako 5/6 latka dowiedziałam się o Jego chorobie. Najpierw nic groźnego. Stwierdziłam, że włożył w moje wychowanie i w moje życie tyle ciepła i serca, że nie mogę pzoowlić mu odejść. Każdego dnia przed przedszkolem wstawałam godzinę wcześniej, obudzić go ze niestarannie zrobionym śniadaniem i herbatą, by zażył leki. W czasie zajęć martwiłam się czy coś się nie stało.. tylko o Niego mogłam się tak martwić, o nikogo innego. W tym akurat czasie chodziłam po przedszkolu zbita, bez uśmiechu, który wcześniej zawsze mi towarzyszył. Nie dziw się.. był jedyna osobą, którą tak ceniłam , kochałam i nigdy w życiu nie porównałabym go nikgo, bo nie ma takich jak On. Po przedszkolu odmawiałam sobie wspólnych lodów z babcią, ciocią, czasami mamą, czy sąsiadką, wszystko zlaeżało od tego to miał mnie wybrac. Wszystko po to by zdąrzyć na czas, by spędzić z Nim jak najwięcej czasu. Wiedziałam , że On z tego nie wyjdzie, ale miałam nadzieję. Modliłam się do Boga o Jego zdrowie. Przecież to tak dobry człowiek.. życie jest niesprawiedliwe. Choroba zaczęła się rozwijać, aż w końcu były trzy na raz. Pamiętam jak poszłam do sąsiada z płaczem krzycząc, że On nie przeżyje, kiedy zobaczyłam tylko karetkę pod blokiem... Chciałam być w szpitalu codziennie, wspierać Go tak jak on wspierał mnie, lecz było to niemożliwe. Zmarł. Teraz Go nie ma, tęsknię . Tęsknię i wciąż kocham.

          Cała rzecz w tym, że napisałam , że nigdy w zyciu nie byłabym w stanie porównać Go do nikogo.. aż do teraz. W Tobie widzę Go, jego serce i dusze. Serce tak dobre i złote. Wiem, że powiesz, że to obłęd, że się mylę, ale taka jest prawda. Jesteś taki jak On . Może dlatego właśnie tak się o Ciebie martwię. Dajesz mi to co on dał mi i chciałby dawać dalej . Uznaj mnie za psychoptakę, ale to nie może być przypadek. Takie rzeczy nie zdarzają się codziennie. Nie wierzę, że to przypadek, nie wierzę. Nie ma ludzi takich samych.

         Druga historia jest już krótsza ... Julka siostra kuzynki, która jest w ciąży ..nie żyje już kilka dobrych lat. Tragedia zapomniana przez świat, która tkwi tylko w mojej głowie. Miała szesnaście lat, piła, jarała, paliła..mieszała. Ogólnie była dobrą dziewczyną. W wieku ośmiu lat wmawiałam jej, że robi źle.. nie słuchała, bo kto by słuchał gówniarza z drugiej klasy podstawówki.. Skończyła jak skończyła. Nie stałoby się tak choćby tego jednego wieczoru mnie posłuchała, kiedy tak płakałam by nie wychodziła. Dobry film, co ? Niestety to nie film, a moje życie , a raczej jego część. Masz drugi powód dla którego być może jestem przewrażliwiona i się martwię.

        Ale powiedz jak można nie martwić się , tak bardzo kochając ? Resztą dowiesz się przez telefon, bo wykorzystałam miejsce przeznaczone na notkę.