O życiu wg szablonu...

„ Nie miała już rurek w nosie ani w ustach, ale igły wciąż tkwiły e jej ciele , elektrody w okolicach serca i na głowie, a ręce nadal miała przywiązane . […] Nadal żyję- pomyślała Weronika- i wszystko zacznie się od nowa. Będę musiała pobyć tu jakiś czas , dopóki nie stwierdzą że jestem całkiem normalna. Potem wypiszą mnie i znów zobaczę ulice, okrągły plac, mosty, ludzi na ulicach śpieszących do pracy i do domu. Ponieważ ludzie zawsze starają się pomóc innym po to by poczuć się lepsi niż są, przyjmą mnie znów do pracy w bibliotece. Z czasem zacznę odwiedzać te same co zwykle bary o te same dyskoteki, będę rozmawiać z przyjaciółmi o niesprawiedliwości i problemach na świecie, chodzić do kina i spacerować nad jeziorem . Wybrałam tabletki więc moje ciało nie jest zniekształcone. Wciąż jestem młoda, ładna, inteligentna, będzie mi łatwo- tak jak zawsze było- znaleźć kochanków. Będę się kochać z nimi u nich w domu albo w lesie, sprawi mi to nawet rozkosz ale zaraz po orgazmie wróci wiele do powiedzenia, oboje zaczniemy szukać wykrętów typu: już późno i pośpiesznie się rozejdziemy, nie patrząc sobie w oczy. Wrócę do pokoju w klasztorze. Spróbuję poczytac jakąś książkę, włączę telewizor i pogapie się na te, co zwykle programy, nastawię budzik na tę samą godzine co poprzedniego dnia, będę machinalnie wykonywać zadanie powierzone mi w bibliotece. W porze obiadowe zjam kanapkę w parku przeciw teatru, którzy zawsze wybierają te same ławki i mają to samo puste spojrzenie, choć udają że są zaprzątnięci sprawami najwyższej wagi. Po przerwie wróce do pracy posłucham plotek o tym kto z kim sypia, kto ma kłopotu, kto płakał z powodu męża i będę miała poczucie, że jestem lepsza niż inni, bo jestem ładna, mam pracę , mogę poderwać kogo zechcę. Pod koniec dnia wpadnę do baru i tak będzie w kółko ... [ Weronika postanawia umrzeć... ] http://www.youtube.com/watch?v=1bwOmyMH6qA :[zakochany]